‘Aman be!’

Yavuz GÖKMEN

Hani bir yerde insanın canına tak eder, ‘‘Aman be!’’ deyiverir. Ben bu ‘‘Aman be!’’ isyanının bu denli güzel bir şey olduğunu yıllarca bilmemişim.

Bu yaşıma kadar, şöyle doğru dürüst bir ‘‘Aman be!’’ diyememişim. Böyle bir serzenişi de hiç mi hiç işitmemişim.

Ne var ki, geçenlerde elime bir kaset geçti. Ayşen adlı bir gencecik şarkıcının kasetiydi.

Odamdaki müzik setine koydum, start düğmesine bastım.

Bir süre dinledikten sonra, ikinci bir tuşa basmak gereğini duydum. Bu tuşa bastığınızda, kaset biteviye dönüp duruyor, hiç ama hiç bitmiyordu.

Uzun süredir böylesi bir keyif almadığımı düşündüm.

Bu kaset, benim için en güzel yeni yıl hediyesi gibiydi.

Üstelik ‘‘Aman be!’’si de vardı.

Ayşen, öylesine güzel ‘‘Aman be!’’ diyordu ki, insan, ‘‘Aman be!’’nin tadına varıyordu.

Bu iki kelimenin mana ve ehemmiyetini anlıyordu.

Anlamakla kalmıyor, yaşıyordu.

* * *

‘‘Aman be!’’ diye mırıldandım.

‘‘Aman be!’’ Ya, biz hiç doğru dürüst bir bağlamda tartışamayacak mıyız? Biz düşüncelerimize duygu katmayı asla beceremeyecek miyiz?

Biz bu korkaklık ve tabansızlıktan hiç ama hiç vazgeçemeyecek miyiz? Biz adam kılığına giremeyecek miyiz?

Biz şöyle ağzımızın tadıyla bir ‘‘Aman be!’’ diyemeyecek miyiz?

Diyemediğimiz gibi, diyenleri kınamaktan, herkesin bizim gibi korkak ve tabansız olmasını istemekten geri duramayacak mıyız?

Ne olurdu, şöyle bir ‘‘Aman be!’’ deyiverseydik. Bakalım o zaman neler olacaktı?

Belki de hiçbir şey olmayacaktı? Biz boşuna korkuyorduk.

Bir kadın kadar cesur olamıyor, sonra erkeklik taslıyorduk.

‘‘Aman be!’’ demekten korkmayanlara amansızca saldırıyorduk.

Çünkü biz, nerede zayıf görsek ezer, nerede güçlü görsek boyun eğerdik.

‘‘Aman be!’’

* * *

Kasette Ayşen'in tatlı mı tatlı resimleri vardı.

Söylediklerine göre, çok da güzel türkü okurmuş bu kızcağız. Ondan türkü de dinlemek isterdim.

Ama şimdi ‘‘Aman be!’’nin tadına doyamıyorum. Dinliyor, dinliyorum:

‘‘Aman be

Ben bittim artık bana dönsen de

Yapamam dönsen de, yok olmaz seninle

Vazgeç benden, artık gelme...

Aman be!

Acıyı öptüm durdum sen diye

Artık yok bu işkence, kaldım kendimle

Vazgeç benden, git artık gelme...

Gün geldi başucununda bahar oldum

Sense, güzü sevdin durdun.

Yalnız seninim dedim

Ama yetinmedin.

Aman be!’’

* * *

Bir ‘‘Aman be’’ demeye var mısınız?

‘‘Aman be!’’

Oh, dünya varmış!